Hobart Tasmania

วันส่งขึ้นเครื่อง ญาติโยมแห่กันมาส่ง(พร้อมแขกพิเศษ)เพียบ บรรยากาศเหมือนงานรวมศิษย์เก่าคุยกันแหย่กันไปเรื่อย แต่จังหวะเข้า Gate ไปนี่สิ มันของจริงแล้วต้องลุยเดี่ยว นับตั้งแต่จังหวะนั้น ไม่มีแล้วครับ คนไทยภาษาไทย ฝรั่งลูกเดียว เพราะขึ้นสายการบิน qantas ฝรั่งล้อมหน้าล้อมหลัง

นั่งได้สักพัก แอร์ ก็ถามจะรับเครื่องดื่มอะไร heineken ก่อนเลยจะได้หลับสบาย หลังจากนั้นก็ตบด้วย ไวน์ สบายตัวไปเลยตื่นอีกทีที่ sydney เพื่อเปลี่ยนเครื่อง แต่ติดขัดเล็กน้อยเพราะต้องไปเปลี่ยนเครื่องที่ Domastic Terminal ตอนแรกเข้าใจว่านั่งรถ bus ของ qastas ได้เลยพอยื่นตั๋วให้เจ้าหน้าที่ เค้าก็บอกให้ไปขึ้นรถบัสของสนามบินที่นี่ อาการรนก็เกิดขึ้น แต่โชคดีที่ป้ายสัญลักษณ์ ของสนามบินเค้าชัดเจนมากเลยไปถูก

เปิดหมวก

“ตัดใจอยู่ต่อว่ายาก ตัดสินใจไปยากกว่า”

ความรู้สึกที่ผูกพันกะอะไรซักอย่าง ที่ๆคิดว่าเหมาะกับตัวเอง แต่ชีวิตมันก็ไม่มีอะไรง่ายเหมือนอะไรที่เราคาดหวังไว้ เพราะเหรียญมันมีสองด้านเสมอ ถ้าเปรียบเหมือนเรือที่ต้องเดินทางกลางทะเล ก็คงเหมือนเป็นเรือที่มีชีวิตชีวา ไม่กลัวคลื่นลมมรสุม สามรถบุกตะลุยได้ตลอดถึงไหนถึงกัน

แต่ก็นั่นแหละความแน่นอนคือความไม่แน่นอน จังหวะถ้ามันจะเจออะไรหนักมันมักเบรคไม่อยู่จิงๆอย่างประโยคที่ว่า If anything can go wrong, it will. เหมือนพายุแรงๆอัดเข้ามาไม่หยุดไม่ให้พักหายใจ มันก็มีสิทธิ์ล้าเอาได้ง่ายๆ แต่มันก็เป็นมนต์เสน่ห์อย่างหนึ่งของชีวิต

หลายๆครั้งตัดสินใจที่จะลุยไปข้างหน้า โดยหวังว่ามันต้องดีขึ้น ยื้อมันไปให้ถึงที่สุด หากสุดท้ายเรามันก็แค่คนเจอแรงเสียดทานมากๆเข้ามันก็หลุดมันก็ล้า ต้องหลบพักเลียแผลบ้างเหมือนกัน เพราะอยู่ต่อก็เริ่มท้อ จะไปก็ยังคิด เป็นภาวะที่โหดร้ายมากจริงๆ ก็อย่างที่ว่าเราแค่มนุษย์ขี้เหม็น ท้ายสุดก็ต้องตัดใจ “พัก” แต่โอกาสมีแรงค่อยกลับมาทำในสิ่งทีชอบใหม่อีกครั้ง เท่านี้แหละชีวิต

บทสรุปของชีวิต คือความ “อจีรัง” ทุกอย่างไม่เที่ยง ครับ